اگر چه سابقه پروگرام ریزی به اعصار قدیم باز می گردد، امّا پروگرام ریزی نظام یافته امروزی در قرن بیستم پایه گذاری شد، به طوری كه به تدریج به عنوان یك رشته علمی به مراكز دانشبعضی وارد شد. اولین كشوری كه در زمینه برنامه ریزی همت گمارد، اتحاد جماهیر شوروی سابق بود. این كشور در پی انقلاب ۱۹۱۷ ، با هدف بر پا سازی نظامی مفرق از قدیم ، برنامه ریزی نظام یافته اقتصادی را به كار گرفت ( سیستم اقتصاد با پروگرام )، علت این امر عقب افتادگی روسیه از كشورهای اروپای غربی از نظر تكنولوژی، صنایع و كشاورزی بود، لذا جهت فرار از این وضعیت به برنامه ریزی متمركز ( دولتی ) روی آورد.
نقش برنامه ریزی در گسترش جوامع با شروع انقلاب صنعتی در قرن نوزدهم، بشر وارد وهله نوینی از رشد پیشرفت شد. در این زمان كشورهای اروپایی كه اكثراً مالک مستعمراتی در اقصی نقاط جهان بودند، توانستند بوسیله منابع طبیعی و هم چنین قوت كار و افراد متخصص، پایه های افزایش صنعتی واقتصادی خود را سریع پی ریزی نمایند. با گذشت زمان و ظهور مشكلات وموارد نو در راه بیشتر شدن وگسترش صنعتی به ویژه بحران اقتصادی سال ۱۹۲۹ جنگ جهان ی دوم، اكثر دولتهای اروپایی به یك نوع برنامه ریزی مركزی روی آوردند توانستند اثرات بحرانهای جهان ی را تقلیل دهند. این برنامه ها در سالهای بعد هم برای باز سازی كشورهای درگیر در جنگ و همچنین رشد و گسترش اقتصادی ادامه یافت. بعد از جنگ
جهان ی دوم همزمان با گسترش موج استقلال طلبی در كشورهای تحت سلطه، مردم این كشورها خواهان استقلال و دستیابی به توسعه افزایش اقتصادی شدند. این زمان كه مصادف بود با ارائه مفهوم گسترش ۱ ،بسياري از كشورهای را بر آن داشت تا به پروگرام ریزی مركزی ایجاد .[ پروگرام های چند ساله روی آورند.